From the murder capital of the world to the backpa

Ramon en Lotte stelden voor om mijn verjaardag (24 juni) te vieren in San Pedro aan het meer Lago Atitlan, één van de mooiste plekken in Guatemala en een waar backpacker’s paradise. Lennart zou een week vakantie nemen en er ook naartoe komen, evenals 2 reizigers die we eerder hadden ontmoet: Alejandro (Brazilië) en Michael (VS). Alejandro had echter last van serieuze buikloop, waarschijnlijk opgelopen door het straat eten, maar Michael liepen we –welliswaar een dag te laat- tegen het lijf in het niet al te grote stadje. We hadden afgesproken in Hotel San Fransisco waar je voor het geweldige bedrag van 2 euro p.p. een privé kamer met badkamer en uitzicht op het meer en de vulkanen en bergen er omheen hebt. Goed, echt schoon bleek het niet te zijn en bovendien vol, dus kwamen Dave en ik terecht in het wel schone Hotel Pinocchio met mooie binnentuin voor 5 euro p.p.p.n. In San Pedro kun je van happy hour naar happy hour (mojito voor 1 euro!) dus we waren een week lang goed zat en gelukkig. Een stadje verderop (Santiago Atitlán) heeft een god die precies bij zo’n staat past: de rokende en drinkende god Maximón. Het is een beeld dat eenmaal per jaar in een lange processie naar een ander huis wordt gebracht waar een nieuwe familie een heel jaar op hem zal passen. Ze vinden dat een grote eer en stellen hun huis graag open zodat mensen hem kunnen komen aanbidden en sigaretten en drank aan hem kunnen offeren (alleen hele pakjes en dure rum). Pikant detail is ook dat Maximóm’s ledematen eraf gehakt zijn omdat hij met alle vrouwen heeft geslapen terwijl de mannen aan het werk waren in de velden. Wij wilden deze god wel zien en pakten een lancha (bootje) naar Santiago. Daar werden we opgewacht door een aantal gidsen die ons er wel naartoe wilden brengen. Veel klandizie zullen ze dit jaar wel niet hebbe gehad omdat hij gemakkelijk te vinden was. Door een aantal steegjes kwamen we terecht op een binnenplaats waar een band vrolijke hoempapa muziek speelde. Als toeristen mochten we niet naar binnen maar wel door de deur naar binnen kijken en voor 1 euro één (geen twee!) foto’s maken. Hij kreeg zojuist een sigaret in zijn mond gestopt welke werd aangestoken, en een man en vrouw zaten geknield voor hem gebeden te prevelen. Wat een kijkje in de Maya cultuur! Toen ik mijn foto had gemaakt werden we weg gestuurd. Tijd voor een biertje!
In de meeste plaatsen die we hebben bezocht waren er wel verkopers, maar zelden zo opdringerig als hier, en we werden al gauw belaagd door een groep kinderen. “Nee, dankjewel, we willen niets kopen.” “Willen we geen sleutelhangers? Nee? Willen we dan een sjaal?”Nee, ook niet.” “Of een ketting?” “Nee.” “Een tas dan?” “Nee!” We hadde het wel gezien in het stadje en pakten weer een lancha terug naar San Pedro. Het San Pedro waar ik in het Maya gedeelte (de toeristen bevinden zich met name in het lager gelegen deel aan het meer) op straat steeds dacht hoe lief de mensen zijn. Zo kleurrijk in hun traditionele kleding en altijd lachend gedag zeggend. En die kleine momenten van echt contact, zoals die keer dat ik met mijn kater nauwelijks de berg op kwam. Al hijgend slaakte in een zucht met mijn tong naar buiten en net kijkt een vrouw me aan. Samen schieten we in een deuk van het lachen om mijn belachelijke gezicht.
We waren er dan ook al achter dat hiken niet echt ons ding is. Ons gebruikelijke excuus werd dat we komen van een plat land en veel te veel roken om een berg of vulkaan op te komen zonder om de 10 minuten te moeten stoppen voor een break. De week ervoor waren we nog met een gids in een natuurpark aan de overkant van het meer (Panajachel). De gids was nogal zwijgzaam (maar mam, in je huiskamer staan een aantal planten die helpen tegen slangenbeten, goed om te weten!), en hij bleek niet echt nodig omdat het niet zo groot was en een pad zonder zijwegen. Wel wees hij ons op een gegeven moment op rook die opsteeg van een nabij gelegen heuvel. Ze waren een Maya ceremonie aan het uitvoeren, vertelde hij. Dat vonden we wel interessant en voor een paar extra quetzales wilde hij ons er wel naartoe brengen. We vervolgden onze route langs een waterval door het park en gingen daarna op weg naar de heuvel. Het pad naar boven was smal en niet echt een pad, maar uitgesleten in de rotsen door de miljoenen voeten die er al eeuwen hun weg naar de grotten en het boven gelegen dorp hadden gevonden. De man, zoals alle Maya’s, rende zowat naar boven over het glibberige pad en lachte om ons gestuntel. Gelukkig toonde hij alle geduld als we weer wilden stoppen om uit te hijgen en even te genieten van het prachtige uitzicht op het meer. We wisten dat we de grotten naderden door de gigantische hoeveelheid afval er omheen. In de grootste grot, zo’n 15 meter diep, werd door één man een aantal vuren brandende gehouden. Er stonden kruizen waar mensen droogbloemen hadden geofferd, kaarsen hadden gebrand en overal lagen ook flesjes die een alcoholische substantie hadden bevat. Niet bedoeld om te drinken (95% vol.), maar om in het vuur te gooien. Er stond één man een enorm dikke sigaar te roken, onderdeel van het persoonlijke ritueel. Ik maakte wat foto’s van de kleine altaartjes in de grot en vroeg de gids of hij wilde vragen of ik de man mocht fotograferen. Deze vond dat (begrijpelijk) niet goed. We hoefden nog maar een klein stukje naar boven en konden daar een chickenbus pakken terug naar het stadje. Zelfs de gids vond het pad dat glad was geworden door de regen de dag ervoor te gevaarlijk en stond erop de bus voor ons te betalen. Nu waren wij, als enige toeristen in de bus, weer eens de attractie.
Later dachten we dat de man in de grot ons daar en toen had vervloekt, want de eerste avond in San Pedro werd mijn camera gestolen. Of was het één of andere Maya god die onmiddelijk strafte voor mijn ongelofelijke dronkenschap die nacht? Hoewel we regelmatig een back-up maakte ben ik de foto’s van het natuurpark en de ceremonie kwijt. Toegegeven, mijn camera’s houden het nooit een hele reis vol. Verlies of diefstal. Omdat ik toch een sterk vermoeden had van het tweede besloot ik deze wel op te zullen geven aan de verzekering, maar daar zou ik een rapport van de politie voor nodig hebben. Het opstellen van een rapportje kostte ongeveer een uur. Schuldig voelde ik me deze keer niet, in tegenstelling tot die keer dat ik om dezelfde reden op een politiebureau in Zuid-Afrika zat. Daar was het heel druk en had de politie veel zware criminaliteit te verwerken. Hier was geen enkele wachtende voor ons en terwijl ik werd geholpen door een uiterst vriendelijke man zaten zijn collega’s te facebooken en filmpjes te bekijken. Toen ik opsomde wat het geintje had gekost (zo’n 200 euro, ik gok voor hem een maandsalaris) werd het ernst: ik moest wel een professionele fotograaf zijn met zo’n duur ding en hij begreep onmiddelijk mijn wens het aan te willen geven bij de verzekering. Ik schaamde me op dat moment dat ik toch wat roekeloos was omgegaan met ‘zo’n duur ding’. Eindelijk ratelde de matrixprinter (met carbon papier!) en spuugde mijn rapportje uit. Ik bedankte de beste man voor zijn moeite en tijd en deze antwoordde lachend met: “it is a pleasure to serve you!”. En nee, ik heb hem er niet voor omgekocht en geloof dat hij dit oprecht meende. Ik stond even perplex, wenste hem nog een goede dag en de rest van de middag zong het zinnetje in mijn gedachten. “It is a pleasure to serve you.”
Tussen het zuipen door verrichten we ook nog een goede daad. We hadden op een terras met uitzicht op de dock zitten wachten op Lennart die ik al bijna 2 jaar niet had gezien. Omdat er –natuurlijk- wifi was zag Ramon op facebook dat hij er al was. Dave en ik wachtten de lunch nog even af die we hadden besteld en zouden ze daarna zien in hun hotel. Plotseling was er commotie aan het tafeltje naast ons. Er was een hond vast komen te zitten tussen 2 spijlen die de afscheiding vormden met het terras naast ons en het arme beest kon niet voor of achteruit. De man en de vrouw aan het tafeltje trokken zich het lot van het beest onmiddelijk aan maar zaten al gauw met hun handen in het haar omdat ze niet wisten hoe ze hem los moesten krijgen. We voegden ons bij hen, evenals de man van de bediening, en samen bedachten we dat achteruit waarschijnlijk een beter optie was dan vooruit. Terwijl de vrouw het in paniek geraakte beest kalmeerde en de bek dicht bond met een touw smeerde Dave hem in met olie, duwde zijn voorpoten bij elkaar en probeerde de ober hem aan de andere kant er doorheen te trekken. Pas toen de hond doorhad dat we hem probeerde te helpen gaf hij zich eraan over en ontspande, waarna ze hem eindelijk konden bevrijden. De eigenaresse van de hond en het restaurant heeft er de hele tijd bij staan lachen. Wanneer het honden betreft zijn mensen hier meestal niet zo lief. Later die week redde Lennart nog een pup die zichzelf had opgesloten tussen een muur en een hek en geen weg uit wist. De domme honden van San Pedro! En soms domme en dronken toeristen...
Terug in Antigua kocht ik een nieuwe camera. Ook al was het aanbod minimaal en kosten ze daar meer dan in Nederland (!) kon ik met Semuc Champey, Tikal en Palenque in het vooruitzicht gewoon echt niet zonder. Ik had me de rest van de week in San Pedro al gehandicapt gevoeld.
Langzaamaan zijn we weer op de normale tour en op weg naar wat highlights. Nog maar een maand te gaan nu we hebben besloten terug te gaan naar Nederland.
Maarja, na 5 maanden doorgebracht te hebben op een paar van de mooiste plekjes ter wereld, één van haar liefste volkeren te hebben ontmoet, met een paar van mijn beste vrienden te hebben gefeest en al deze avonturen te hebben beleefd mogen we niet klagen.

Gegroet vanuit Guatebuena (-mala),

Barbara & Dave

Ps. Lief lichaam, ik beloof betere tijden…

*Couchsurfen is een concept waarbij mensen hun bank (meestal ook een bed) beschikbaar stellen aan reizigers om daar gratis op te overnachten. Interesse? Meldt je aan op www.couchsurfing.com. Ik heb er zeer goede ervaringen mee, beide als couchsurfer én als host.