I love apples

Change of scenery… Tijd om de drukte van de grote stad achter me te laten, hoewel ik niet heel ver gekomen ben. Nu moet je hier ook geen uren willen reizen, want dan kom je al gauw uit bij de minder gezellige buren: Syrië, Irak, Saoedi Arabië, Israël… Ik heb mijn intrek gedaan in Queen Ayola Hotel in Madaba, een klein uur ten zuiden van Amman. Frappant dat we een mini-bus moesten pakken vanuit het noordelijke busstation in Amman, waardoor we ‘painstakingly slow’ eerst door heel Amman moesten rijden. We hadden ook zowaar de eerste ervaring met een minder vriendelijke Jordaniër (of Palestijn, of ..? Wie zal het zeggen.) Bijna zou ik zeggen ‘uiteraard met een taxi chauffeur’. Ach, ze rekenen teveel, maar dat is standaard. Gewoon van tevoren afspreken wat de rit gaat kosten, meestal een kwestie van seconden. Hij noemt zijn prijs en hier ga je daar -standaard- een dinar onder zitten. Binnen de stad kost een ritje dan 2, of misschien 3 dinar als je met meer dan één bent (dinar/euro is vrijwel 1 op 1). Wil hij er 5! ‘Ja dag, ben jij een beetje van de pot gerukt,’ denk ik. Alex (mijn reismaatje de afgelopen week) lijkt hetzelfde te denken en zegt “three, and I’m not joking”. Hij houdt vol, maar wij ook. Toen hij de kofferbak ook nog eens vanachter het stuur opendeed en gebaarde dat wij daar onze tassen in moesten doen hadden we eigenlijk gewoon de volgende moeten pakken. Gelukkig zijn we allebei ervaren reizigers en was een blik naar elkaar genoeg, dus ik gaf mijn tas aan Alex en ging vast in de auto zitten. Dus mocht de kerel op het idee komen weg te willen rijden met onze tassen dan kreeg hij er in ieder geval nog een gevaarlijk ongeleid projectiel bij: mij. Goed en wel op weg zegt onze beider intuïtie dat die vent niet helemaal oké is, en op dat moment presteerde hij het ook nog eens de taxi midden op de weg te parkeren en ruzie te gaan maken met de personen achter ons (‘agressieve idioten heb je helaas overal,’ denk ik nog). Na nog minstens 2 ‘aanvaringen’ met andere automobilisten bereikten we het busstation. Helaas konden we hem niet gepast 3 dinar betalen, het kleinste was 5. Dus Alex eruit om de tassen vast uit de kofferbak te halen en jawel, ik krijg maar 1,5 dinar wisselgeld. Omdat ik geen gedoe wil om een halve euro maar hem wel terug wil pakken schreef ik nog even demonstratief zijn kentekenplaat op. He was not amused, stapt uit en grist het papiertje uit mijn handen (die waarop ik het schrijven van I love Apple in het Arabisch heb geoefend, mijn collega’s (zullen) weten waarom dat!), maar mijn pen laat ik hem niet afpakken (ook al heb ik er maar liefst 5 bij ofzo en een aantal om weg te geven). Ik wens hem veel plezier met mijn uiting van liefde voor appels. Door de commotie zijn er inmiddels 3 mannen op ons afgekomen die aan mij vragen of er problemen zijn en ik hulp nodig heb. Ik antwoord dat hulp niet nodig is en hij gewoon ‘not a nice guy is’ en ze zijn nog zo vriendelijk Alex en mij te wijzen welke bus we moeten hebben voor Madaba (jaja, met zijn drieën!). Zulke hoffelijkheid maakt alles in een oogwenk weer goed.
Eigenlijk is er geen plek voor onze tassen, maar een stoel ermee bezetten is in een overvol busje ook weer niet netjes. Zo goed als het gaat bezetten we beiden iets meer dan één plek op een 2-persoonsbankje, maar al gauw wordt ons duidelijk dat er achter ons geschoven wordt zodat er geen mannen naast vrouwen hoeven plaats te nemen, dus vouwen we onszelf op, en nemen met zijn tweeën plaats -met bagage- op één bankje. “Gelukkig zijn dit geen Midden-Amerika ritten van 9 uur,” verzucht ik tegen Alex die van de rit al net zo’n houten kont heeft gekregen als ik.